voervaringsverhaallhbti+

Marcel van Kampenhout – leraar Duits  – staat al dertig jaar voor de klas en is altijd open geweest over zijn homoseksualiteit. In deze column deelt hij zijn ervaringen.

Te persoonlijk

Mijn naam is Marcel van Kampenhout. Ik ben nu ruim dertig jaar docent Duits in het vmbo tot en met hbo en altijd open over mijn homoseksualiteit geweest. In het begin – als jonge leraar met niet veel jongere leerlingen – heb ik de fout begaan om te persoonlijk te antwoorden op vragen die leerlingen durfden te stellen. Nu spiegel ik vooral.

‘Het’

Een jongen in 3 havo vraagt zich hardop af, hoe we HET dan doen. Hij heeft geen idee, zegt hij. Ik antwoord: “Stel dat jij hetero bent. Ik weet dat niet zeker, want dat heb je me nooit verteld.” (Dan wordt er gelachen en ontspant de boel zich.) “Dus – hij bevestigt zijn heteroseksualiteit meteen! – jij bent hetero en, stel je opnieuw voor, dat JIJ een vriendin zou krijgen. (Weer even gelach.) Wat zouden jullie dan doen, wanneer jullie elkaar echt leuk en opwindend vinden?” “Nou, eh, zoenen,” zegt hij dan. Ik vraag: “Wat nog meer?” Hij: “Aaien, vrijen, voelen.” Ik: “En?” Hij: “Neuken!” Ik: (Laat merken dat ik van dat woord niet ondersteboven ben.) “En waarom doen jullie dat dan?” Hij: “Nou, omdat we het lekker vinden.” Ik: “Dank je wel. En zo is dat ook bij homo’s: Twee mensen doen samen in vrijheid dingen, die ze lekker vinden.” Punt gemaakt.

Terloops… mijn dochter

Wat ik ook doe, is heel terloops over mijn man of mijn dochter van 15 (spermadonatie bij een bevriend lesbisch stel) te praten. Dat doe ik altijd in een context die met (Duits) leren te maken heeft. “Mijn dochter vroeg me dat laatst ook al.” Of “Ja, dit probleem bij Duits komt eigenlijk voort uit iets dat in het Nederlands onlogisch is. Laatst moest ik dat ook al aan mijn man uitleggen, die nog voor zijn tweede inburgeringstoets op moet.” Die regelmatige, terloopse opmerkingen maken mijn levenssituatie voor de leerlingen tot iets normaals. Daardoor heb ik eigenlijk nooit problemen in de klas: Leerlingen weten dat ze me er niet op kunnen pakken, maar ook dat ze me alle vragen kunnen stellen en we kunnen lachen.

Leerlingen: “Heeft u dan een dochter? U bent toch homo?” Ik: “Ja, maar dat betekent niet dat ik onvruchtbaar ben!” (Weer gelach.)

En ondertussen ontwaken er leerlingen die zelf ook homoseksuele gevoelens hebben. Zij merken dat het klimaat op school dus niet zo onveilig voor hen is.


Marcel van Kampenhout schreef deze column in het kader van de conferentie ‘Met alle respect’ van Stichting School & Veiligheid op 19 april 2016.

Ervaringsverhalen van leraren

Ga naar het Adviespunt van School & Veiligheid

voor advies over lhbti+ en sociale veiligheid op school